W dniu 16 lutego 2021 r., Sąd Najwyższy podjął uchwałę potwierdzającą zasadność dochodzenia przez kredytobiorców frankowych zwrotu wszystkich wpłaconych rat kredytu niezależnie od tego w jakiej wysokości Bank ten kredytu wypłacił. Cytując w/w uchwałę „Stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 w związku z art. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.”
Tak zwana teoria dwóch kondykcji już wcześniej znajdywała aprobatę w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w tym chociażby w wyroku z dnia 11 grudnia 2019 r, sygn. akt V CSK 382/18, w którym SN doszedł do wniosku cyt. Stwierdzenie, że świadczenie spełnione (nadpłacone) przez kredytobiorcę na podstawie postanowienia abuzywnego jest świadczeniem nienależnym oznacza, iż co do zasady podlega ono zwrotowi, choćby kredytobiorca był równolegle dłużnikiem banku.
Z powyższego wynika potencjalna możliwość domagania się przez kredytobiorców frankowych wszystkich wpłaconych na rzecz Banku kwot nawet w sytuacji kiedy wartość spłacanych rat nie przekroczyła wysokości udzielonego kredytu.
Niewątpliwie prezentowane przez Sąd Najwyższy stanowisko w przedmiocie roszczeń frankowych jest dla frankowiczów korzystne. Na ten moment wszyscy czekamy na uchwałę jaka ma być podjęta Sąd Najwyższy w dniu 25 marca 2021 r., a która ma w znacznej mierze ujednolicić orzecznictwo w sprawach frankowych.